Jaskirat article

 ਦੀਵਾਲੀ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ । ਮੈ ਤੇ ਨਿੱਕਾ ਵੀਰ ਬਾਪੂ ਦੇ ਆਉਣ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੇ ਸਾਂ , ਕਿ ਕਦੋਂ ਕਿਸ ਵੇਲੇ ਬਾਪੂ ਕੰਮ ਤੋਂ ਦੀਵਾਲੀ ਲੈਕੇ ਘਰ ਆਵੇ , ਤੇ ਅਸੀਂ ਬਜਾਰੋਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਚਲਾਉਣ ਵਾਸਤੇ ਪਟਾਕੇ ਖ਼ਰੀਦ ਲਿਆਈਏ ।                          ਬਾਪੂ ਅੱਜ ਕੁਵੇਲੇ ਵੇਲੇ ਘਰ ਪਰਤਿਆ । ਘਰ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਬਾਪੂ ਨਹਾਨ ਵਾਸਤੇ ਚਲੇ ਗਏ ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਮੂੰਹ ਹੱਥ ਧੋਣ ਵਾਸਤੇ ਆਖ ਗਏ । ਅਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਮੂੰਹ ਹੱਥ ਧੋਹ ਲਿਆ ਤੇ ਇਨ੍ਹੇ ਨੂੰ ਬਾਪੂ ਵੀ ਨਹਾ ਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ ।                                                        ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਸੀਂ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਪਟਾਕਿਆਂ ਬਾਰੇ ਕੁੱਝ ਬੋਲਦਾ ਉਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬਾਪੂ ਨੇ ਅਗੋਂ ਆਖ ਦੇਣਾ , ਕਿ ਚਲੋ ਪਹਿਲਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਦਾਦੇ ਦੇ ਨਾਮ ਦਾ ਦੀਵਾ ਲਾ ਆਈਏ ਸਿਵੇਆ ਵਿੱਚ ਜਾਕੇ , ਅਸੀਂ ਵੀ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਬਾਪੂ ਨਾਲ ਤੁਰ ਪੈਣਾ।  ਅਸੀਂ ਅਗੋਂ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਬੋਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਾਂ ਸਕਦੇ , ਜੇ ਕੁੱਝ ਬੋਲਦੇ ਤਾਂ ਦੀਵਾਲੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਬਾਪੂ ਨੇ ਸਾਡੀ ਦਿਵਾਲੀ ਘਰੇ ਮਨਾ ਦੇਣੀ ਸੀ ।                                      ਸਿਵੇਆ ਤੋਂ ਘਰੇ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਬਾਪੂ ਦੇ ਖੈੜੇ ਪੈ ਜਾਣਾ ਕਿ ਚਲੋ ਸਾਨੂੰ ਪਟਾਕੇ ਲਿਆਕੇ ਦੇਵੋ , ਪਹਿਲਾ ਤਾਂ ਬਾਪੂ ਸਾਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰਨ ਲਈ ਨਾਹ ਨੁਕਰ ਕਰਦੇ ਪਰ ਫੇਰ ਦਾਦੀ ਨੂੰ 500 ਰੁਪਇਆਂ ਦੇਕੇ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਬਜ਼ਾਰ ਭੇਜ ਦਿੰਦੇ । ਭਾਵੇ

                    ਦੀਵਾਲੀ ਕਿਸੇ ਰੋਗ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ   ਜਿਵੇਂ- ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਦੀਵਾਲੀ ਦਾ ਤਿਉਹਾਰ  ਨੇੜੇ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਓਵੇਂ - ਓਵੇਂ ਹੀ ਭਾਰਤੀ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਇਸ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਉਤਸ਼ਾਹ ਤੇ ਦਿਲਚਸਪੀ ਵਧਦੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ । ਇਹ ਉਤਸ਼ਾਹ ਤੇ ਦਿਲਚਸਪੀ ਇਕੱਲੀ ਦੀਵਾਲੀ ਦੇ ਤਿਉਹਾਰ ਦੀ ਨਹੀਂ , ਸਗੋਂ ਉਸ ਦਿਨ ਚਲਾਏ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਪਟਾਕਿਆਂ ਦੀ ਹੁੰਦੀਂ ਹੈ ।                               ਭਾਰਤੀ ਲੋਕ ਹਰ ਸਾਲ ਦੀਵਾਲੀ ਦੇ ਤਿਉਹਾਰ ਮੌਕੇ ਕਰੋੜਾਂ ਰੁਪਇਆਂ ਦੇ ਪਟਾਕੇ ਚਲਾਉਂਦੇ ਹਨ । ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਆਪਣੀ ਖੁਸ਼ੀ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨ ਦਾ ਇੱਕ ਤਰੀਕਾ ਹੈ । ਕਿ ਅਸੀਂ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਅੱਜ ਦੀਵਾਲੀ ਹੈ । ਅਸੀਂ ਇੰਨੇ ਪੈਸੇ ਪਟਾਕਿਆਂ ਤੇ ਲਾਏ ਅਸੀਂ ਏ ਪਟਾਕਾ ਲਿਆਂਦਾ ਅਸੀਂ ਓ ਲਿਆਂਦਾ ਫਲਾਣਾ ਫਲਾਣਾ ।                        ਨਾਲੇ ਇਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਨੁਕਸਾਨ ਦਾ ਪਤਾ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ । ਕਿ ਪਟਾਕਿਆਂ ਦਾ ਗੰਦਾ ਧੂੰਆ ਅਤੇ ਇਸ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲ ਰਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਸਾਡੇ ਲਈ ਜਾਨਲੇਵਾ ਹੈ । ਪਰ ਏ ਲੋਗ ਇਸ ਕੰਮ ਨੂੰ ਕਰਨ ਵਿਚ ਬਹਾਦਰੀ ਸੱਮਝਦੇ ਹਨ ।                                                                     ਪਟਾਕਿਆਂ ਦਾ ਧੂੰਆਂ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਬੇਜੁਬਾਨ ਪਸ਼ੁ - ਪੰਛੀਆਂ ਨੂੰ ਹਾਨੀ ਪਹੁੰਚਾਉਦਾ ਹੈ । ਇਸ ਗੰਦਲੇ ਧੂੰਏ ਦੇ ਕਾਰਨ ਕਈ ਪੰਛੀ ਆਪਣਾ ਆਲ੍ਹਣਾ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਈ ਥਾਈਂ ਮਰ ਜਾਂਦੇ

ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਬੜਾ ਚਾਹ ਹੁੰਦਾ ਸੀ , ਕਿ ਕਦੋਂ ਸ਼ਾਮ ਦੇ 5 ਵੱਜਣ।  ਪੂਰਾ ਦਿਨ ਬਸ ਇਕ ਸ਼ਾਮ ਦੀ ਹੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਾ ।                                  ਸ਼ਾਮ ਦੇ 5 ਵੱਜਣ ਤੇ ਨਾਲ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਘਰ ਵਾਲੇ ਟੈਲੀਫ਼ੋਨ ਤੋਂ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਫੋਨ ਲਾ ਦੇਣਾ , ਤੇ ਘਰੇ ਆਉਣ ਲੱਗੇ ਕੁੱਝ ਨਾ ਕੁੱਝ ਖਾਣ ਵਾਸਤੇ ਲੈਕੇ ਆਉਣ ਲਈ ਆਂਖ ਦੇਣਾ । ਪਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹਰ ਬਾਰ ਇਸਦੇ ਉਲੱਟ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ।             ਜਦੋਂ ਵੀ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਨਾ ਤਾਂ ਬਾਪੂ ਅੱਗੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬੋਲ ਦਿੰਦਾ ਸੀ , ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਨੇ ਕੀ ਖਾਣਾ ਏ , ਕਿ ਲੈਕੇ ਆਵਾ ।  ਮੈ ਹਰ ਬਾਰ ਸੋਚਾਂ ਵੀ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਕਿ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਕਿੰਝ ਪਤਾ ਲਗਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕੁੱਝ ਖਾਣਾ ਏ ।                                            ਪਰ ਅੱਜ ਪੂਰੇ 10 ਵਰ੍ਹੇ ਹੋ ਗਏ ਨੇ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਓ ਕਿਉ ਅੱਜ ਵੀ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਸ਼ਾਮੀ 5 ਵੱਜਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦਾ । ਪਰ ਹੁਣ ਓ ਟੈਲੀਫ਼ੋਨ ਹੀ ਨਹੀ ਮਿਲ ਰਿਆ ਜੋ ਬਾਪੂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਵਾਉਦਾ ਸੀ , ਨਾ ਹੀ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਹੁਣ ਇਹ ਸੁਨਣ ਨੂੰ ਮਿਲੀਆ ਕਿ , ਕੀ ਖਾਣਾ ਏ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਨੇ ।                      ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਓ ਟੈਲੀਫੋਨ ਵਾਲਾ ਬਾਪੂ ਕਿੱਥੇ ਗੁਆਚ ਗਿਆ ਜੋ ਮੁੜ ਮਿਲੀਆ ਹੀ ਨਹੀ ।  ਜਸਕੀਰਤ ਸਿੰਘ